En çok bendekileri özlüyorum.
En çok kalanları kaybediyorum.
Giden zaten acıtmıyor artık.
Kalan ise siliniyor hatıralarımdan.
En çok düne bakıyorum.
En çok yarınımı kaybediyorum.
Rastgele yaşıyorum.
Rastgele ölüyorum.
En çok eskileri arıyorum.
En çok yenilerden kaçıyorum.
Hani bundan 6 yıl evvel o gün var ya.
İşte o gün, bende öldüm.
Aramadım asla onu zaten,
Ya da başkasına o gibi bakmadım.
O sadece gitti..
Güle güle..
Bazen sanıyorum ki diriliyorum.
Bazen tekrar yaşanacak umutlar buluyorum.
Ve hiç birisi beni yanıltmıyor, bırakıyor ve gidiyor.
Kaç tane güzellik harcadım bilemezsin.
Anlamsız ve sebepsiz.
Gidişinin onurlu törenine 3 yıl.
Ama vicdanım rahat, tamamen özgürüm.
Ve düşünüyorum asla yapmadığım hataları.
Yine aynı pişmanlık!
Yine aynı özlem!
Yine ihtimaller!
Yine doğru hatalar!
Korkuyorum kadın ben…
Anlatıyorum sana.
Bak! Şiir yazdım sana anla beni diye.
Ne bekliyorum senden biliyor musun?
Sadece anla beni.
Anla ve ne yaparsan yap.
En çok gözlerine bakmıyorum.
En çok sen yokken sana bakıyorum.
Kapatıyorum gözlerimi,
En çok seni görüyorum
Sanki aşk şiiri gibi değil mi ?
Peki aşk dediğin nedir ki?
Elini tuttuğunda, kokusu aklına geldiğinde,
Yüzünü gördüğünde mutlu olduğun kişinin adı,
değil midir aşk?
Aşk, aslında o insan değil midir ?
Evet o.
Her şeyini paylaştığın insana duyulan histir aşk.
Özlemenin, kızmanın, hatırlamanın sade adıdır aşk.
İstersen bakma bir daha bana.
Nefret et, kızgın kal bi ömür.
Ama beni anla…
Bir de sev beni.
Kızma da…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder