Eski ve yeni iç içe geçiyor. İç içe geçmesine müsade ediyorum hatta. Mutsuzluk yada keyif yada fırsat değil. Özlem içeriyor haddinden fazla. Belki seni daha çok sevdim, belki saçma sapan yaşantıların beni uzaklaştırsa da senden, aklımı bırakıyordu sende. Neredeyse aklıma ilk düştüğün andan itibaren, bilinçaltıma ittiğim tüm imgeler sana aitti. Farkındaydım, kocaman gözler, pürüzsüz ten, örgülü saçlar, kocaman bir surat. Tamamen senin imgelerinin hayatıma yayılmış beğenileriydi. Farkındaydım ama anlatmadım. Belki bazen buraya yazdım ama sonradan okuduğumda ben bile anlayamadım. Saklamak da değil hani, sadece her zaman bahsetmedim. Adın yada imgen belirdiğinde başka şeylere çektim hafızamı. Anlayamadığım sebeplerinden dolayı. Yani nerden bilebilirdim ki? Eskiyi asla silip atan, görmezden gelebilen yada yeni başlangıçlar yapabilen birisi değilim. Unutmuyorum, unutamıyorum ve bilerek aklımda tutuyorum. Daha sonra hayal kırıklığı uğramayayım diye özellikle. Ama bu son vakitlerde, konuşarak çözebilmek için kendimi zorluyorum. Özellikle sen, hayatım için iyi bir kaçış noktası olabilirsin. Düşünme ki bencillik yapıyorum. Seni kendim için kullanıyorum. Asla. Sadece benim tek seçeneğim kabullenmek ise, senden başlamak istiyorum. Bu kadar...
Kendi kendime gaza gelebilme özelliğim hala mevcut. O yüzden bu yazı da 400 olmayacak.
Yahu bir de çok korkuyorum ki, artık kendi kendime gaza gelip yanlış/farklı yorumlamak, sonra kendimi kaybetmek çok zor geliyor. Kalbim ağzımda geziyorum, ki yerinde bi benzetmenin yanında, gerçeğin de ta kendisi bu. Nabzımı gırtlağımda hissediyorum. O yüzden ne olur artık olmasın böyle şeyler.
