Ses.324

Kaldırımlara düşerdi ıssız çığlıkları
Kuzgun karası gökteki yağmurların
Sahibi yoktu hiç birinin
Biraz senin, biraz da benim.

Müziklere sinerdi korkunç hayalleri
Yaşanmamış zamanın, bilinir anıları
Korkuyla başladı öfke ile serpildi
Şimdi vicdanlarda mahkum, 
Kurtuluşun çığlıkları

Ses.323

Hatıraların hiç yitmemesi?
Güldürse de ağlatsa da
Hatıraların hiç gitmemesi?

Ses.322

Kimse anlamasın, onu daha çok severim ben zaten. Hele kimse ( olabildiğinin en azı ) bilmiyorsa, o zaman benim bile olabilir.

---

Ne zaman " sıkıldım ben " dersem, sıkılmaya başlıyorum. Hissetmemle bağlantılı değil de, düşünmemle alakalı gibi. Sıkıcı.

---

Keşke kısa cümlelerle güzel şeyler anlatabilen bi adam olsaydım. Ya da sesi gerçekten tok bi adam. Konuştuğu anda susulan ve dinlenen bi adam. Sakinliğini koruyabilen bi adam da olmak isterdim. En azından refleks haline gelmeseymiş tepki vermek bende.

Ses.321

Çok fazla insan var.

Ses.320

Adın büyülüyken, cismin neden artık beni öldürmüyor?
Yoksa sadece adın mı kaldı artık aklımda?
Kelimelerin, cümlelerin, sesin ve saçların.
Artık beni büyülemiyor ise, ne oluyor bana hala?
Hala neden varsın aklımda?
Yoksa sadece küçük bi gölge?
Gülen bir yüz, çatlak dudaklar?
Az kaldı yitiyorsun.
Gidiyorsun uzak diyarlara,
Kalplerin ardına.
Zamansız garlara.