Kendimi seviyorum sanırım.Korkarım hatta ki, kendimi seviyorum.
Ama başkasını sevdiğimden daha fazla değil. Daha az da değil.
Adilim kendime. Bazen tiksindiğim de oluyor kendimden.
Küfürler ettiğim oluyor.
Ama başkasına daha fazla küfür etmiyorum kendime ettiğimden.
Adilim kendimce herkese.
Neden kendimce?
Çünkü ben yaşıyorum lan sadece hayatımı.
Başkasına göre mi değerlendireceğim bir de durumlarımı.
Değerlisin lan Alus sen aslında benim için.
Sandığından fazla hemde.
Göz göze geldiğinde benimle, anlıyorum seni.
Konuşmana gerek yok.
Bazen saçmalasan da hak ettiğin kadar seviyorum seni.
Ne kadar hak ettiğini de bırak sadece ben bileyim.
Bazen o kadar boktan bir adam oluyorsun ki, kızıyorum sana.
Kendini başkasından sakınıyorsun bazen, ya da en açık olman gereken insan ve insanlara mesafeli davranıyorsun ya bazen ve bazen de fikirlerine, sözlerine, düşüncesine zerre önem vermediğin insan ve insanları alıp gözünün önüne getiriyorsun ya. İşte o anlarda o kadar iki yüzlü oluyorsun ki, zoraki gülmekten yüzün acıyor.
Biliyorum.
Bana yalan söyleyemezsin çünkü.
Ve ikimiz de biliyoruz ki, kimse, senin fikirlerinin doğrultusunda kötü olmuyor. Sen onları kötü yapıyorsun. Yapma.Onlara dokunma. Yakma canlarını. Onlar sana göre kötüler. Yanlarına gitme,yanına da alma ki, kötü olmasınlar. Kendi hayatlarında mutlu olsunlar. Bu kadar bencil olma lan! Salak!
Sen sadece ikimizin arasındaysan önemlisin.
Bi de bi iki arkadaşın var, onlar ile beraberken önemlisin. Vallahi bak, başkalarının yanındayken zerre önemin yok.
Yoksa kandırılamazdın bu kadar kolay lan. Biraz aç gözlerini be dangalak.
---
Zaten zibilyon tane beni önemseyen insan yok bu hayatta, ve bu blogu okuyacak da o kadar insan yok. Ama şu anda kimse bilmiyor ya, nasıl rahatım anlatamam.
Evin içinde çırılçıplak koşmak gibi bişey.
Ha sorarsan eğer çırılçıplak koşmak çok mu keyifli diye açıklayayım sana; bildiğin keyifli.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder