Bazen yalnız kalmak istiyorum, sessizliği duyup anlayabilmek için.
Ama yöntemlerim çok zıt düşüyor amacıma.
Her zaman istediklerim de olmuyor yanımda zaten.
Bu çoğul yalnızlık günden güne geriyor beni.
Taleplerimi çoğu zaman dile getiremiyorum, bu çok yapmacık aslında.
En amaçsız olan isteklerimi hep dile getiriyor oluşum beni geveze yaptı en sonunda.
Halbuki az konuşan birisiyimdir ben.
Çok kişiyle paylaşmam cümlelerimi.
Kalabalığın içinde tek başıma kaybolmayı istiyorum şu sıralar.
Bildiğim yerler, bildiğim masalar, bildiğim manzarayı özlüyorum her gün.
Ama yalnız olmayı istiyorum.
Kimseyi istemiyorum an geliyor, yalnız kalmayı istiyorum o kalabalıkta.
Fakat mümkün değil.
Olmuyor.
Söyleyemiyorum.
Onun yerine kalkıp başka bi yere gitmeyi,kendi çabamı ortaya koyup sağlıyorum.
Halbuki her zaman çok olmak, iyi bir durum değil.
Yavaş ve sessiz...
İhtiyacım olan bu işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder