MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

21 Aralık 2010 Salı

Ses.2

Bazılarının ilk'i olmaz.
Aniden başlar ve ne olduğunu anladığınızda bitmiştir bile.
Bu yazının ilk'i yok.
Bu sayfanın ilk'i yok.
Bir anda başlayan, bir anda görülen ve unutulan her şeyi sığdıracağım buraya.
anlatADAM dedi bana bir dostum. Ben olmasına çalışacağım bunun.
Yeni ben, hoş geldin.
Mutlu olacağız seninle, eminim.

---
Aslında bu bi ilk ;


..kendi kendime konuşuyor gibi hissediyorum. Sanki karşımda birisi varmış gibi yazı yazmak, hiç bana göre değildi zaten ama bi gaz ile blog oluşturayım dedim.Naçizane,sanki başkalarının çok umurundaymış gibi arada sırada bir kaç şey yazarım. Bestelemediğim için şiir olan yazıları, bitmeyen hikayelerimi falan yazarım. Bişeyler yapabildiğimin kendime ispatı olur sonra bu sayfa. Onları okuyan olursa da ne ala. Arada girip kendim bile okurum.

Daha önce de blogum vardı benim. 
Bu da onun girişiydi.
Çaresiz başlangıç, mutlu anlar ve pişmanlık dolu bir son biliyor o sayfalar.
Bunu da görün istedim tüm dünya ve hiç kimse.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder