MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

8 Ocak 2012 Pazar

Ses.224

Düşünüyorum da, her şey öldükten sonra mı anlamlanacak? Öldükten sonra, herkes anlayacak mı tüm bilinmeyenleri? Yada ölen insan, ardında kalanların vicdanlarında ki kadar mı masum olacak? Çok saçma. Gerçekten. İnsanlar daha sabırlı olmalı. İnsanlar daha fazla dinlemeli birbirlerini. Zaman geçtikçe her şeyin anlamı değişiyor. Hem de çok fazla değişiyor. Sabah yolda yürürken gördüğün, gözlerinin içine baktığın bi insan, akşam artık nefes almayacak olabilir. Çok korkunç değil mi? Bunları hissetmeden yaşamak çok korkunç değil mi? Ölümden mi korkacağım? Tabi ki hayır. Ama ölümden şunu isteyebilirim; lütfen önce beni al. Sevdiklerimden önce ben gideyim. Bencilim belki ama çok korkuyorum sonlardan. Bu yazının sonundan da, sonunda hissedeceğim duygulardan da, bu şarkının sonundan da.. Gerçekten çok korkuyorum..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder