MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

16 Haziran 2011 Perşembe

Ses.146

Artık özlemiyorum ha seni.
( Tabi ki, özlemek yine senin anlayacağın gibi bişey değil bende, daha ağır. Acı çekmek gibi. )
Çok ciddiyim.
Hemde içimde acımıyor.
Önceden daha ağır olurdun benim için. Aklıma adın geldiğinde düşünürdüm seni. Sana ulaşabilmek için harcayacağım her şeyi severdim. Telefonum olsun isterdim. Günlerimiz boş olsun isterdim. Geceleri uyuma isterdim. Çünkü seninle bi şekilde olmak isterdim. Hem de senin asla anlayamayacağın bi şekilde. Büyük bişey. Anlamlı bişey. Şimdi daha normal her şey, standart yani.
Sanırım yoluna sokuyorum herşeyi.
Biz aslında aynıyız. Sadece aynı. O kadar önemli yani. Ya da bu kadar önemsiz. Gerçekten sıradan olduk.
Anlaşılmaz büyük bi sevgiden ziyade, anlaşılır küçük bi isim daha iyi. Daha normal. Daha sıradan. Daha aynı. Daha sen ve ben.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder