Ses.133

İnanmıyorum gerçekten sevdiğine. Sadece bir kişinin değil hemde. Emin olduğum tüm sevgilerden, işkillenmeye başladım. Paranoyaklık değil gibi bu. Sadece iyiye yormuyorum olan biteni artık. Ya da beklemekten çok sıkıldım. Sevmiyorum seni artık diyebilirim insanlarıma. Acımasızca gibi ama en azından benim canım yanmayacak  şekilde bi son. Ya da ara. Çünkü bu saçma araların, başkaları için anlamlarına inanmak içimden gelmiyor artık. Seni dinlemek için yanıp tutuşuyor olmam, özlemekten seni midemin kasılması, kokunu hissetmek için gözlerimi kapamam, artık bişey ifade etmiyor. Çünkü, bunu kendim için, ulaşmakta zorlandığım insana yapmak, gereksiz gibi artık. Hiç bir zaman tamamen bana ait olmayacak insanları düşünmek, iyi anlamda onları sevmek, iyi anlamda onlara bağlı kalabilmek, artık gereksiz. Ben, onlarda bana gelecekse artık onlara bağlanmak istiyorum. Aklımda yer açmak istemiyorum kimseye, uzun süre kalmayacaksa. Evvelden isterdim birisi kalsın diye ve bunun için ben uğraşırdım. Karşımdaki sanki bu aitliğe ait olmayacakmış gibi. Yeter be arkadaş. Ben sevmekten yoruldum çünkü. Herkesi anlamaya çalışmaktan yoruldum. Hadi tamamen anlasaydım, yine bi inancım kalacaktı. Ama herkes mi yanıltır beni ? Herkes mi ben'ci olur günün sonunda ? Yazık... Vallahi yazık. Gerçekten sevmeye çalışıp, seviyorum ben. Bana daha çok mu yazık acaba ? Ya da bu tespitim tamamen saçmalık mı ? İnanıyorum ki, gidenler olduğu zaman hayatımdan, ben pişman olmayacağım artık. Giden insan bile üzülmüyor iken olmayışına hayatım da ( ki genelde farkında olmaları bu durumun çok zaman alıyor, ve bu da işin bir diğer saçma kısmını oluşturuyor. Sanki koskocaman günlerin içinde olmayan benliğim, yeterince dikkat çekmiyor ) ben nasıl ve neden üzüleyim ? Değil mi? Yanlış mıyım ? Söyle ?