Ses.129

Çok korkuyorum sana bakarken kadın. Zaten aramıyor gözlerim seni hiç. Ya da kalbim.
Ama bazen korkuyorum, sana benzeyen birisini görünce. Korkuyorum, çünkü yine yanacak canım.
Korkuyorum, çünkü sen tek'tin. Her anlamda. Teksin.
Korkuyorum, çünkü seninle ilgili her şey yine hücum edecek aklıma, bir anda.
Korkuyorum, çünkü sen varsan eğer aklımda, her şey ağırlaşıyor,evet, hala.
Sana bakmazken bile bazen sana bakıyorum.
Aramasa bile gözlerim, buluyor. Çok normalmiş gibi her şey, buluveriyor hemen.
Öylece, saçma bi hal alıyor tüm zaman.
Yokmuşsun gibi oluşun aslında, çok saçma.
Ya da hiç bişey olmamış gibi oluşu, çok acı.
Tekrar olsun diye düşünmedim hiç ama bunu bi anda atlatması, kabullenmesi, hissedemez hale gelmesi, biraz zaman alıyor. Sana da zaten bunu çok önce söylemiştim...
Şimdi düşünüyorum da, Haziran ayı geliyor...
Yılın yarısı geçti ve ben nasıl olduğuna dair hiç bişey hatırlamıyorum.
Ve merak ediyorum, sende de böyle mi diye?
Gerçekten de böyle mi?
Hani hep hissettirdiğin '' hissetme '' duygun, gerçekten varmıydı?
Yani sende arada sırada hissediyormusun yine acıyı?
Hani denk geldim ya ben o hallerine hep, bi anda donup kalmana ve hatıralarına dalmana.
Bu benim için de oluyor mu?
Ben de senin aklına, ansızın düşebiliyormuyum?
En mutlu anında bile, çok derin nefes aldığında, ben geliyormuyum aklına?
Beni hatırlıyormusun ya da?
Ben seni unuttum kadın...
Gerçekten...
Bana var olduğunu söylediğin her şeyi unuttum ben.
Sadece yansımalar, anımsamalar ve sen olmasını istediğim her şey, aklımda ve derinlerimde dönüp duruyorlar, birbirine çarptığında çıkan her su damlası ise, okyanuslarımı dolduruyor.
Kahretsin ki, yine seninde içinde olduğun bir denizim var, içinde her zaman boğulduğum.
Kahretsin ki, yine sen varsın, yaşıyorsun, ışığın arada vuruyor yoluma.
Hiç hatırlamasam da yüzünü şu anda, imgelerin var hala aklımda.
Kahretsin ki, ben gerçekten dürüsttüm sana.