MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

14 Kasım 2011 Pazartesi

Ses.207

Çok basit şeylerden hoşlanmadığımı artık biliyorum. Hemen, hızlı, çabuk olan şeylerin sağlamlığına yada doğruluğuna veya gerçekliğine inanmıyorum. Sen ve senin gibiler ise, bi anda olan şeylere aşıksınız. Büyüleyici öyle değil mi? Baş döndürücü? Peki ya sonra? Nasıl oluyor da pişmanlıkla geçirebiliyorsunuz hayatı? Nasıl unutabiliyorsunuz? Nasıl yokmuş gibi davranıyorsunuz? Çok merak ediyorum. Gerçekten çok. Onurunuza, gururunuza, kişiliğinize sizden daha çok saygı duymamalıyım. Çünkü siz, sizsiniz. olabildiğiniz kadarısınız. Benim size katacak hiç bişeyim kalmadı. Ki hiç bişey katamadığımıda düşünürsek, boş bi kazanın gürültüsüyüm ben sadece.
Sevdiğim bi şarkı var bu hislere cevaben yazıldığını düşündüğüm. Ama ne olduğunu yazmayacağım. Çünkü siz, benim olan şarkılardan daha önemli değilsiniz. Aslına bakarsanız, hiç önemli değilsiniz.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder