MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

15 Ekim 2011 Cumartesi

Ses.192

Evet. Sanırım şimdi bişeyler hissetmem lazım. Yada hissettiklerimi hatırlamam lazım. Mesela şu an gözlerim kapanıyor, sızıdan dolayı net göremiyorum bile. Ve eminim ki kızarmıştır bile gözlerim.
Ama yine de bişeyler hissetmem lazım.
Özledim diyeyim mi?
Ama kime diyeceğim zaten.
Yok ki.
Özleyeceğim kimsem yok anlamında değil.
Özlediğim kimse yok.  Çok yalnız gibi. Ama gerçek gibi de.
Sanırım, itiraf etmemin vakti geliyor. Ama kime ne itiraf edeceğime henüz karar veremedim. Eminim ki bişeyler başlayacak bu sefer. Ne bileyim, belki çok tanımadığım insanlara bişeyler anlatırım.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder