MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

25 Şubat 2013 Pazartesi

Ses.307

Son 2 haftadır "daha iyi hissetmek" için aradığım şeyleri (neyi aradığımı pek bilmesem de) ne yazık ki bulamadım. Bu sırada farkına vardığım tek şey ise;

Ne kadar çok benmişsin aslında sen kadın? Ayrı yerlerde ve ayrı zamanlarda, nasıl da aynı şeyleri düşünüp, yazabiliyoruz seninle? Nasıl oluyor da benzer durum-his-acı-zevklere aynı tepkiyi verebiliyoruz? Ve neden en uzağız? Nasıl, en uzağız? Ne kadar daha en uzak olacağız?

Bunlara cevap bulabildim mi peki?

Tabi ki hayır.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder