Kocaman çam ağaçlarıyla süslenmiş sokağı, upuzun ve dümdüz bir yol ikiye bölüyordu.
Kaldırımları siyah beyaz taşlarla süslenmiş, değişik desenler çıkartılmıştı. Yan yana yürüyen insanlar siyahlarına basarak yürümeye çalışarak eğlenirlerdi tüm cadde boyunca.
Aslında insanlarla kaplı olması gerekecek kadar güzel ve eşsiz olmasına rağmen, sokak, çok az insan görüyordu gün içinde.
Az evvel oynadığı oyun parkında yeterince terleyip eğlenen çocuk, babasıyla el ele kaldırımda yürürken dondurma istedi yolun karşısında ki dondurmacı adamı görünce.
Boğazları çok sık şişip onu hasta ettiği için, babası her dondurma istediğinde oğluna dondurmacıdan dondurma külahını alıp ona verirdi. Çocuk ise kırgın kırgın yerdi dondurmaymış gibi külahı, babasının elini bırakmadan.
Kaldırım kenarında, çocuğu pek fazla korkutan, boyunun 3 misli derinliğinde olan bir eğime, merdiven iniyordu.
Babası bi an durdu ve merdivenden aşağı indi, oğlunun resmini çekmek için.
Çocuğu yaklaştırdı yükseltinin kenarına ve bi iki kare fotoğraf çekti.
Ardından makinasını boynuna asarak, oğluna kucağına atlamasını söyledi.
Çocuk ne yapacağını bilemeyip atlayıp atlamamayı düşünürken babası yineledi isteğini.
Ve çocuk, o pek korktuğu yerden gözlerini kapayıp atladı.
Babasının onu tutamama ihtimalini, düşüşün her anında milyonlarca kez hatırlamasına rağmen babası onu kolayca yakaladı.
Yanağından sıkıca öptü ve merdivenleri gerisin geri tırmandı gülerek.
Belki külahında dondurma yoktu çocuğun, ama onu asla yanıltmayacak bi insanı vardı hayatta.
---
Sana saygı duyana, ihtiyaç duymamak çok acıklı değil midir¿
Seni kendi yerine koyan, sözünü dinleyen insanı kaybetmeyecekmiş gibi yaşamak, vicdansızlık değil midir¿
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder