MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

26 Mart 2011 Cumartesi

Ses.90

Evin üst katındaydı adamın odası. Ailesinin geri kalanından ayrı kalmayı seviyordu adam.
Kendi musluğu vardı, kendi sabunu vardı. İstediği gibi dağınıktı odası, gitarları 3 kişilik yatağının üstünde yatıyordu o yatmadığı zamanlarda.
Dağınıktı yani.
Müziği vardı o zamanlar yüksek sesle dinlenen.
Tek başına oturup da sadece müzik dinleyerek geçirdiği zamanları da hatırlıyordu.
Penceresi yoktu küçük odanın. Çıkartıp atmıştı yaz geldiği için, kapatmıyordu çünkü hiç.
Posterleri vardı her yerde, istediği renk boyamıştı duvarları da.
Arkadaşları gelirdi odasına ve beraber uyurlardı kocaman yatakta.
Ne zaman ki sıkıntılar yaşamaya başladı o odada, korktu adam.
Çünkü tek mutlu olduğu yeri, kötü anılarla dolduruyordu istemeden.
Ve neler yaşamadı ki orada...
Neler neler...
Anlatamaz kimseye, sadece bilir.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder