MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

4 Ağustos 2011 Perşembe

Ses.171

Bilmem yetmiyor hissetmem için. Bazen bildiğim bi durum ile alakalı her hangi bişeyi tekrar görmek, içimi acıtıyor.  Canımı sıkıyor. Sanki ilk defaymış gibi hissettiriyor. Halbuki yok öyle bişey. Sadece, neyi aradığım ve neyi bulduğumu bilmiyorum. Durumu değil de kişileri hatırlamaya çalışınca, herşeyi görmeye başlıyorsun. Bu sıkıcı.

Ps: Evet, otelin saçma resepsiyonunda bile canımı sıkabiliyorum. Hiç bana ait olmayan bi yerdeyken bile, kendimi, eskiden ait olduğum yerlere, kişilere, zamanlara taşıyorum. Evet, biliyorum, aptalım.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder