Veeee yine İzmir'den yazıyorum! Aynı bilgisayardan hem de. Eski arkadaşımla buluşmuş gibiyim, heyecan basıyor hala. Evdeyim, odamdayım, gitarım hala sağlam. Sevdiklerim de hala seviyorlardır beni diye umuyorum. Bi iki gün uyku sorunumu çözdükten sonra onları da öğreneceğiz. Resmen çile gibi geçti yolculuğum, Çarşamba günü akşam 18:20 de çıktım yola, Cuma sabahı 8'de evdeydim. Saat farkının ve uçak beklemenin doruklarına çıktım. Ama nihayetinde evdeyim.
---
Herkesi anlamak, yada herkesle "en" olmak bazen zor oluyor. Zaten böyle bi zorunluluk yokken ben buna çabalayınca karşımdaki "Noluyor arkadaş" diyebiliyor. Haklı zaten. Bazen, kendin olmak zordur. Karşındakine neler yaşattığını bilemezsin. Belki de çekilmez bir kadınsın, belki de sığır bi erkek. Her iki durumda da karşımdakini o haliyle benimsemiş olsam da, sırt dönüp onu o halde kendisi ile baş başa bırakmak benim kafama pek oturmuyor. (Zaten şu da var, seni çekemeyen adam ben isem eğer, benim nazarımda çekilmez oluyorsun ya. Bunu bile bile seni hayatımda var etmeye çalışarak, kendimce vicdanımı da rahatlatıyorum.) Ama tabi sen inatla bunu zorlayınca bazı anları dolu dolu yaşayamıyoruz. O garip oluyor. Halbuki kendini o kadar da sırlar alemine, giz olmanın garip hissine ait görmemek lazım. Herkes sevişti arkadaşım, herkesin gizli saklı anıları oldu, herkesin geçmişine aykırı anıları oldu. Seninkiler emin ol o kadar da mühim değil evrenin içinde. Anca onları duyanlar önemser ise bi anlamı olur iki kişinin arasında. Ha sen ben çalar ben oynarım diyorsan, ona da kabul.
Her şey kabul ama ne fikrim olduğunu da söylemeyince, çatlıyorum arkadaş. Hep bu huy sorun çıkardı hayatımda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder