Bilmiyorum.
Sadece, donuyorum.
Kemiklerim üşüyor.
---
Bu gece, buraya Türkiye'de iken yazabileceğim son yazıyı yazıyorum. Çarşamba sabahı gidiyorum, büyük bi başlangıç yapabilmek için Boston'a. İçimde ne olduğunu bilmediğim çok fazla korku ve boşluk var. Halbuki, bildiğim ve elimde olan binlerce de değer var. Ama bilemediğim korku hepsini görmemde büyük bi engel teşkil ediyor. Açıkça ve net, korkuyorum. Fakat neden bilmiyorum. Geçmesi lazım, kalması için zerre sebep göremiyorum. Bakalım neler olacak.
---
Bi hayata nokta koymaya yakınken yapamadığım, bitiremediğim her şey gözümün önüne geliyor. İrkiliyorum. Onları geç de olsa bitirebilmek için adım atıyorum ama o korku hala üstüme üstüme geliyor. Sessizleşiyorum.
---
Sevdiğim insanlar. Gerçekten her şeyi feda edebileceğim insanlar. Sizinle vedalaşamıyorum. Bitmiyor çünkü sizinle ilgili hiç bir anı, her an güzeldi, her zaman daha da güzelleşecek, biliyorum.
Ama söyleyemiyorum.
---
Korkum anlatacağım şeyleri de anlatamayacak hale getiriyor beni. Ne olduğunu bilmediğim korkuyu nasıl tarif edebilirim ki?
---
Özlemeyi alışkanlık haline getirmiş bi adam olan ben, özlemekten vazgeçemiyorum. Yanımdayken bile özlüyorum. Ölüm gibi bişey olsa gerek bu. Asla dinmeyecekmiş gibi. Sonsuz bi boşluk, sonsuz bi özlem. Ardı ardına, devamlı bir şekilde geliyor zihnime.
---
Peki mutlu olabilmem için teşvik mi edilmem lazım sadece? Neden mutlu değilim? Bilmiyorum. Çok öncelerde kararını verdiğim, hayalini kurduğum hayata geçmeden evvel ki bu anlar, beni neden korkutuyor?
---
Her neyse, sonuç olarak gidiyorum. Ve temelli olması için uğraşıyorum. Güzel olacak hayattan evvel, akla gelebilecek her korkuyu düşünmeye çalışıyorum. Ve beni bu dizginliyor, hareket edemiyorum. Durmalıyım.
---
İyi geceler sevgili hayatım. Umarım her şey iyi ilerler.
---
Ve siz dostlar. Size ihtiyacım olduğu için sevmiyorum sizi. Sevdiğim için ihtiyacım var.
---
Ve siz dostlar. Size ihtiyacım olduğu için sevmiyorum sizi. Sevdiğim için ihtiyacım var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder