Ses.257

Geçmişin renginin kahverengi olması gerekiyor sanırım. Eski olduğu için yada zaman geçince kağıt yaprakları sarardığı için değil. Hatırladığında, tam kalbinin ortasında ne seni yakacak kadar sıcak, ne de üşütecek kadar soğuk olmayan şeyleri barındırdığı için. Ki genel de o hatıralar, zamanı durduruyor gibi hissettiriyor insana. Sen, göz bebeklerin küçülmüş, kambur halde hatıralarının en dibine inmişken, aslında zaman her zaman ki gibi geçiyor gidiyor. Sen sadece anlamıyorsun, baktığın yeri de görmüyorsun, görmek istediğin yere de bakmıyorsun.

Ben şimdi baktım da geçmişe, pek farklı şeyler gördüm yaşadıklarımdan. Belki şu anda beni eskisi kadar bağlamadığı içindir, belki de etkisi şu an olmadığı içindir, anlamsız, olmasa da olurmuş gibi geliyor acılar veya hayal kırıklıkları.
Bazı insanların hayatına isteyerek dahil olmama rağmen, içine girince, kendini çok önemseyen insanlarmış gibi gördüklerini görüyor ve şaşırıyorum. Ya olağan olanı bu, yada ben kendimi anlatırken çok utanıyor ve kendimi anlatacakken bambaşka yerlere varıyorum. Aynen şu anda olduğu gibi.

Senden bi alıntı yapmak istedim bu gece. Ama fark ediyorum ki sen çok fazla benmişsin. Ve ben aslında sende yokmuşum hiç. O kadar ani oldu ki bunu fark etmem, ben mi yalanım, yoksa sen mi anlayamadım.

Şuraya yazı yazarak bile olsa seninle ilgili bişey yapmak istemiyorum. Burası ben bile olsa, bu yazdıklarım bana yabancılaşıyor işin içinde oldukça sen.

VE! En çok canımı sıkan şey, benim olan şeylerin, başkalarına anı olmasıydı!
Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver... Nefes al... Ve biraz tut şimdi.