Ses.255

Kendimle ilgili detayları, düşünmekten bile korkarken, yazmak çok çok zor oluyor bana. Ama bazı şeylerden bahsetmek zorunda hissediyorum kendimi.

Yarın bir gün, hani olmayacaksın ya artık, nefes almayacaksın. Ağlamam muhtemelen yoksun diye, durur kalırım böyle direk gibi. Ama sana söylemek istediğim her şeyi, sadece düşündüğüm ve sana söylemediğim için çok pişman olacağım, bunun farkındayım bi süredir. Ne bileyim, neden şimdi yanına gidip sarılmıyorum ki sana? Ya da yanına uzanıp bana can veren o kalbe, sıcaklığa sığınmıyorum? Acaba neden... Tek gerçek bunu yaparsam, savunmasız kalacağımı biliyor olmam. Keşke sana aslında neleri hissettiğimi söyleyebilseydim. Annesinden saklayamaz insan belki geçmişini ama geleceğini ne kadar görünmez kılar, onu görücem sanırım önümde ki 30 yılda. Gidince, cidden çok canım yanacak. Ve sana zamanında sarılmadığım için kendime kızamayacağım. Sana da kızamayacağım. Öyle bom boş bi acı olacak, deprem olduğunda toprağa kızamadığın gibi.