MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

13 Eylül 2011 Salı

Ses.180

Çok öncelerine dönersek;

Bana ilham verebilen insanmışsın sen. Bunu az evvel yine anladım. Daha doğrusu uzun zaman sonra hatırladım. Neredeyse bir sene oldu yada olacak. Çok saçma bunları hala hatırlıyor olmam.Yada sesini unutmuş olmam. Burada oluşun beni huzursuz etse de, sanırım eksik olan kısmımı tamamlıyor. Düşünecek bişeyler veriyor bana. Kötü de olsa, sıkıcı da olsa, sana ulaşamayacak olsam da düşünüyorum. Sessizce fotoğrafının karşısında. Bazen çok uzun süre, bazen çok kısa. Evcilleşiyorsun yine benim için. Sanki en başındaymış gibi. İlk defa yanıma oturduğun gün gibi. Yada ilk defa ağladığın günkü gibi.
Hiç aklıma gelmezdi senin için böyle hissedeceğim. Onca şeyden sonra, yine sakinleştireceğin beni, hiç olası değildi. Ama şimdi fark ediyorum ki, yine ben yapıyorum. Yine seni, düşündüğüm gibi sanıyorum. Yanılıyorum elbette hala ama en azından canımı yakmıyorsun. Gökyüzüne ne kadar zamandır bakmadığımı bilemezsin.

Peki şimdi ne oluyor?

Ben yine gitar çalıyorum ve benim için yine binlerce nota oluyorsun. Duyurmaya çalıştığım tek şey, sen oluyorsun.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder