" Bizim gibiler yaşamaktan usanmazlar aslında pek. Yaşamak bi zorunluluk da değildir hiç bi zaman. Sorunları çözerken üzülmek sıkılmak yerine, derin derin nefes alırız biz; hakimiyetimizi kaybetmeyelim diye.
Ama öte yandan, ne için sakinlik, ne için sabırsızlık, ne için sevgi, ne için nefret, ne için göz yaşı, ne için mutluluk besleyeceğimizi pek kestiremeyiz. Sakin insanlarız biz, aslında biraz da umursamaz.
Her zaman korkmayız biz. En mutlu zamanlarımızın içinde yaşatırız yitirmeyi, unutmayı. Asla tam mutlu olamayız, tamamen umutsuz olamayacağımız gibi.
Bizler aslında fakiriz, hayal fakiri. Benzetmeden yaşayamayız hiç bişeyi; o şuna benzer, bu şuna, o birazcık bunu andırır, bu birazcık o'dur.
Bizler sessizliğe aç, yalnızlarız. Bize ait olan asla tamamen bizim değildir. Daha evvel birisinindir, bizden sonra da başkasının olacağı gibi. O sessizlik, herkesindir, bizim olması gerekirken...
...Ve mutluluk ise, bizim olması gerekirken, hiç kimseye ait değildir. Hiç kuşkusuz hepsinin sebebi bizken, ağladığımız da kimse de yoktur yanımızda. Korkudan herhalde.
Biz ifadesiz hayatların, amaçsızca anlanmayı bekleyen suretleriyiz. Konuşamayız, belki de konuşmayız. Umutlanamayız, belki de hiç umutlanmayız. Sevemeyiz biz, belki de şefkatsiziz. Anlaşılmayı bekleyecek kadar kibirli(umutlu), anlatabilmeyi göze alamayacak kadar korkağız.
Bizim gibiler yaşamaktan usanmazlar aslında pek. Zaten pek fazla belirti de göstermezler yaşadıklarına dair. Ama görenler hep emindir; orada hayat vardır.
Bizler sabah olduğundan doğan güneş değil, akşam olduğunda diğer tarafta kalan güneşiz; hep başka yerlerdeyiz, zamansız, yararsız... "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder