MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

18 Aralık 2011 Pazar

Ses.217

Hatırlamaya alışıyorum.
Ellerim kesik içinde.
Yazı yazamıyorum.
Kağıtlar ellerimi kesiyor, kalemler kalbime batıyor.
Hatırlamaya çalışıyorum.
Sesini bile unutmuşum.
Ah...
Halbuki sen iyi bi insandın.
Canımdandın.
Belki de biraz daha fazlaydın.
Hatırlamaya alışıyorum.
Ara sıra aklıma sen geldiğinde, irkilmiyorum.
Bi an duruyorum, düşünüyorum ve gülüp devam ediyorum.
Olması gerektiği gibi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder