Bugün beklerken/otururken parkta (2 saat evveli falan) fark ettim ki, hiç gelmeyecek olanı, gelme ihtimali bile olmayanı, gelip gelmemek ile asla ilgilenmemiş olan ve ilgilenmeyecek olanı beklemek, ummak, hayal etmek benim 6 yılımı almış benden. Belki de 10. Her yürüdüğüm sokağa, her dinlediğim şarkıya, her baktığım banka, seni, sizi anlamlandırmışım.
Ne yazık, bana..
Şu an bile yazık, bunları hala düşünebiliyorum diye.
Ama bi farkı var sanırım. En azından fark ettiğim bir şey var 1 aydır falan. Artık dram istemiyorum. Artık bilinmezlik, artık gizem, artık giz, artık bunları istemiyorum. Bi 10 yıl daha veremem kimseye, zaten elimde çok fazla 10 yıl yok. Şarkılarım, sokaklarım, ışıklarım benim olacak yine. Olmalı.
Çok ayıp çünkü, sizden duyduğum en sabit cümle olan " Ben zaten devam ediyorum hayatıma" lafları. Neden ayıp? Biliyorsunuz ben, zaman zaman, hepinize aynı şeyleri vermeye çalıştım. Başta kendimden başka hiç bişey değilken, sizi yaşatmaya çalıştım içeride ve en derinde. Ama ne zaman yalnız bırakılsam, o yada bu sebeple, siz o kadar fazla oldunuz ki, kendimi arar oldum. Hep. 10 yıl böyle böyle geçti gitti. Sorsalar hiç mi iyi şeyler olmadı diye, cevap veremem. Keder beni hep içinde tuttu ve en mutlu anlarımda bile yaşattı kendini bana. Artık istemiyorum dostum. Sizin hatıralarınızı, sizin imgelerinizi, sizin sanrılarınızı istemiyorum. Zaten bir çoğunuza ait olanı yaşayarak atlattım ama artık en tazelerini bile istemiyorum. Yaşamak istiyorum, aynen, hepinizin, birbirinizi hiç tanımamış olmanıza rağmen en ortak cümlelerinizle bana söylediğiniz gibi, hayatı. Hiç birinizi birleştirmedim biliyor musunuz? Hiç birinize kötü davranmadım, sizin için kötü şeyler söylemedim, sizden bahsederken bile şefkat hep belirgindi. Ama artık yeter. Her şey eskisi kadar naif olabilir, şefkat dolu olabilir. Ama sizden bahsetmeyeceğim. Sizi hatırlamayacağım. Sizi anmayacağım. En azından hatıralarınızı içerir şekilde. Siz, olması gerektiğinden fazla olmayacak şekilde, birer eski insan olacaksınız. Yıllar önce tanısaydım bana bu fikri veren arkadaşlarımı, belki daha huzurlu yaşayacaktım. Yapacak bişey yok. Geçmişten öğrendiğimle kalacak buralar. Yeni hayatları daha mutlu ve huzurlu yaşayacağım. Yaşayamamak, bitirememek, başlayamamak yok artık.
---
Pek tabi doğam gereği içimden hiç çıkmayan "depresyon" halinin getirdiği küçük karamsarlıklardan beslenmeden bekleyemem. Buraya daha kararmsar, daha acı dolu şeyler yazmaktan alıkoyamam kendimi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder