Ses.397

Hissedebiliğim kadar çaresiz, hareketsiz ve kin doluydum sana olanlar yüzünden. En çok bu fikirler dönüyordu kafamda. İlk defa senin yapabileceklerin değil de, sana yapılanlara odaklandım. İlk defa bu kadar sakin, bu kadar kabullenmiş, bu kadar yankı doluydu zihnim. Kum taneleri burnumun içinden zihnime doğru yol alırken canlandırmaya çalıştım seni. Simsiyah elbisen ile kibir ve yarının pişmanlığı değil, hayatın bilinmezliği baktı bana gözlerinden. Hal'in bilinmezliği. Çıkartamıyorum kafamdan yankılarını görüntülerin, aslında hiç görmemiş olsam da. Elbet geçecek bu günler, elbet unutacaksın. Ve gariptir, ben de seninle unutacağım. Fakat nasıl silinecek hatıraları? Nasıl gözlerini kapattığında gördüklerine katlanacaksın? Ben nasıl katlanıcam? Cevabını bilmesem de, en azından seninle olucam, beraber bulucaz, zifiri aydınlığın içinden beraber çıkıcaz masmavi deniz kokan bulutlara. Belki daha da yükseğe.

Bu nedir biliyor musun? Hayal edebildiğin tüm yaşamların aslında ne kadar minik olduğunun bi kanıtı. Ne kadar çaresizce var olduğumuz hayatı sürmemiz gerektiğinin kanıtı. Işık da aydınlık da bizim için aynı. Farkında değiliz, anlamını bilmiyoruz. Fakat en küçük, en önemsiz bile olsak bir parçasıyız. Duyabileceğin, görebileceğin, tadabileceğin, bedeninin tecrübe edeceği her şeydir bu fotoğraf. Bunun içinde bilinmeyen bir yerlerde, bi evrenin, bir gezegenin, bir ülkenin, bir şehrin, bir evin, bir odanın içinde yüzünü duvara dönüp gözlerinden çığlıklar haykırdığında aslında bu bilinmezliğin içinde bir hiç iken, kendini ne kadar üzebileceğini düşün. Ve ayağa kalk. Hiç bi saklanış, sana kurtuluş vermeyecek. Çiçekler koklayacaksın çünkü yine. Yasemin dolacak ciğerlerin.
Unutma, bu kalabalığa rağmen, yalnız olmayacaksın.

---

Hiç kendimden bahsetmemiş olmam, bu anın ne kadar önemli olduğunun en büyük kanıtıdır bence.