MÜHİM MESELE

Nefes al, nefes ver. Nefes al, nefes ver… Nefes al… ve biraz tut şimdi.

Okudukça ben olacağın bir yer burası. Okudukça beni anlayacağın yer, burası. Belki nefret edeceksin benden beni tanıdığına pişman olarak, belki de beni özleyeceksin yine pişmanlıkla.Ne okuman için bir sebep var, ne de okudukça varacağın bir sonuç.

Sadece ben. Eğer istersen.

Şimdi bırakabilirsin.

19 Mayıs 2015 Salı

Eksik

En köşesinde yere çökmüş ağlıyorum, bembeyaz boyayla boyanmış odanın sessizce. Kemiklerim etlerime batıyor hıçkırdıkça. Ellerim yakıyor bedenimi, dokundukça bedenime. Başkasının acısı mı bu, hatırlamıyorum. Lakin en derinimde hissediyorum. Gözlerim hala kapalı ama bembeyaz ışık her yanımda. Zihnimde. Nefesimde. Teninde. Kaybettikçe biraz daha birikiyorum. Yankılar var etrafımda, odanın her yanından, parça parça  işittiğim kendi içinde anlamı olan, lakin birleşince korkum olan yankılar. Az kaldı uyanacağım uykumdan. Tekmeleyerek, yırtarak kaçacağım zindan beyazı odamdan. Ve o an neler l......

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder