Vakit harcadığın her şey, anlam kazanıyor ya o çok sinir bozucu. Karşındakinin hiç bi önemi olmasa bile, yoldan geçen her hangi birisi bile olsa, oturup dinleyince, anlam kazanıyor ya, benim için en azından, bu hayatın en büyük ayıbıdır bana. Dinledikçe anlıyorsun ve anladıkça sahip oluyorsun. Sahip oldukça önemsiyorsun, kendinden bi parçaymış gibi davranıyorsun. Olabilecek bir sürü anlama sahip olan bi tecrübe. Bundan da kaçıyor değilim zaten. Lakin, bazen o kadar yalnız kalıyorum ki sonunda, istemsiz olarak bundan vazgeçiyorum. Yolda ki taşa bile aynı muameleyi yapsam, aynı hissedeceğim.
Özel.
O zaman karşımdakinin insan olmasının, yada o insan olmasının ne anlamı var?
İnciniyoruz, fark etmeden, incitiyoruz, fark ettirmeden.
Sadece sırtına bakmak istemiyorum artık insanların.
Gitsinler istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder