Dinliyorum.
Kocaman bir piyanonun ardında, küçücük kalan minik bir kadının elinden çıkan sesleri.
Tüm bildiklerimi yanıma almışım.
Bütün fikirlerim, bütün hatıralarım, bütün kötülüklerim, bütün sevdiklerim..
Hepsi yanımdalar.
Ve dinliyoruz o kadını, kimliği önemsiz ama anlamı, ben olanı.
Kendimi unutmamam için bir şarkı çalıyor bana.
Ağır ağır başlıyor şarkı, rüzgarın eşliği ile.
Tek tek basıyor notalara, sıra sıra, anlaşılması gereken bişeyler var gibi sanki.
Gözlerine bakmıyorum onun, uzunca da bi süre bakmam da zaten.
---
Zaten en dipteysen, kaybedecek neyin kalmıştır ki?
Elinde hiç bişey kalmadıysa, sadece nefes alıyorsan, neyi yitirirsin ki artık?
Nefes almak artık önemlimidir ki?
---
İnsanlardan yanlarında yer istemekten vazgeçmeliyim artık.
Kimse artık düşünmüyor başkasını.
Kimsede istemiyor gibi yanında birisini.
Pişmanım çok fazla sunduğum için kendimi.
Yeni yeni başlıyor pişmanlık dönemim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder