Ses.70

Bölündüm.
Ta en başında, doğru olan sandığım tek şeye tutundum.
İnsan biriktirdim sayısızca.
Herkese benden bir parça bıraktım.

Güvendim.
Dinledim bıkmadan ve bıktırmadan herkesi.
Kimseyi istemeden aldım hayatıma.

Harcadım.
Tek önemsiz detaymış gibi tüm zamanımı verdim her insanıma.
Hiç birini ayırmadım birbirinden.
Hatırlanacağını biliyordum bu zamanların daha sonra, üzerinden yıllar geçince.

Sen oldum.
Evet, sen.
Beni dinleyen herkes oldum bazen.
Sadece anlayabilmek için aylarca beklediğim insan, sen.

Sağır oldum.
Seni kaybetmemek için, seni kimseden dinlemedim.
Seni bekledim, bana gel diye yine.
Her zaman yapman gerektiği gibi.
Seni sen bana anlatırsın ve eminim, doğru anlatırsın..
Beni kandırmazsın.

İnandım.
Bana söylediğin her şeyi ezberledim.
Aklımın her köşesinde var ettim seni, sizi.

Ağırlaştım.
Bir tek, bendekilerden yardım istedim.
Bana yardım edin ki, düşersem sizde acımayın diye.
Umdum ki, beni bir tek, sen anlarsın.
Bir tek sen, bana bakınca gerçeği görürsün.

Ve bazen, aldatıldım...
Zaten sana gelirken yoktu hiç bir vaatim..
Sadece ben olacağımı söyledim sana.
Sana en açık olacağımı anlattım sadece.
Beni en ıssız zamanıma iten, sen...Siz...
oldunuz... Bazen düşünüyorum da yağmurlar yağdırdığım günleri, çok yaşayın...
Olmasaydınız eğer, bilemezdim kaçmam gereken yaşamları.