Her şeye anı yüklemek, hatıra koymak biraz can sıkıcıdır, tek kalma ihtimalin gerçekleşip, seni bırakınca insanın.
Kabul.
Ama o anılara zarar vermemeyi seçmek, daha da sıkıcıdır.
Kabul.
En sonun da sadece ''sen'' kaldığında, o şarkının, o yerin, o fotoğrafın hiç bi sıcaklığı olmaz ya, o en sıkıcı olanıdır.
Kabul etmiyorum!
Yanlız bırakana küfürler ediyorum çiçekler gibi...
Sessiz ve içimden, kimse duymadın diye.
Çünkü o küfür de benim, o da benden.
Ve şimdi ısınmasın hiç bir anı.
Hiç bir şarkı..
İlk Kar'da düşmesin, Yaşam Ağacı' da büyümesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder