25 Ekim - Yıl 29

Uzun zamandır buraya bişeyler yazmıyordum. Ama doğum günüm vesilesiyle anlatmak istedim bazı değişik şeyleri hayatımdaki.

Mutluyum. Müzik yapıyorum, müzik yazıyorum, geziyorum, eğleniyorum, sevdiklerimle beraber oluyorum. Daha başka bişey istemek yada elimde olmayanlar için hayıflanmak bana ayıp geliyor.
O yüzden sadece mutluyum ve 29'um artık. Böyle biline.

Ses.424

Küçük bir not;

Artık, yani aslında nihayet şarkılarımı yayınlamaya başladım. Yaklaşık 8 yıldır yapmaya çalıştığım şeyi başardım. Ara ara minik açıklamalar ile SoundCloud'a yükleyeceğim müziklerimi.


Aha da link;

https://soundcloud.com/alusdogucangunes

Artık dinlersin bazen.

Ses.423

Artık yazamıyorum. Kabul. Yani yazamıyor da değilim, yazmak istemiyorum. Yazarak, bu sıralar özellikle, vakit kaybediyorum gibi hissediyorum. O yüzden, bari sağ taraftaki listede her ay sırayla gözüksün diye en azından bir tane yazmam gerekiyor. Yazacağım da. Mesela bu açıklama o yüzden burarda.

Ses.422

Bu sefer yazmayı unutmadım. Bilerek bekledim yazacak farklı bişeyler olsun diye. Farklısı olmadı ama yine az rastlanan bişey oldu. Sanırım. Sağ kolum ağrıyor. Daha doğrusu arada uyuşuyor ve boynum tutuluyor mütemadiyen. 3 haftadır falan yanlış yatıyorum diye düşünüyorum ama dün bir tane arkadaşım (kendisine selam olsun) "belki boyun fıtığısındır" dedi. Bok varmış gibi. Aklım alındığında yerine bambaşka bir organ geliyor. Götüm. Bütün gece uyuyamadım ağrısından kolumun. Midem bile bulandı, kas seğirmesinden uyuyamadım doğru düzgün. Belki cidden o kadar vahim bir durum yoktur. Zira bugün daha iyi. Ama aklıma kurt düşürdü it. O yüzden rezalet bir haldeyim. Panik ve huzursuzluk bir arada bana hiç yaramıyor. Panik atak halleri geri döndü zaten 2 aydır. Bu da üstüne ek şahane bir sos oldu. Senaryolar kafamda fink atıyor şu an tarif edemem.

---

Hala pislik bi adamım ona şüphe yok. Rezil bile sayılırım. Ama nedense etrafımdaki insanlar hala ve hala iyi birisi olduğumu söylüyor. Anlamıyorum. Ama yine de onları kırmamak adına her ne yapıyorsam onların gözünde iyi gözüken, devam ediyorum. Bari onları kaybetmeyeyim diye.

Ses.421

Ve yine aynısı oldu, yazmayı unuttum. Aslına bakarsan bi çok şey aynı oldu. Daha önceden yaptığım gibi yada yapamadığım gibi. Takıntılığımı başka insanlara aktarmaya devam ediyorum-dum ki fark ettiğim anda bıraktım. Bu sefer daha az vakit kaybettim. Bildiğim anlamda "sevmek" sanırım genelde bilinen "sevmek" durumundan farklı. Bunu iyi yada kötü yada olumlu yönde farklı olarak söylemiyorum. Ki kesinlikle iyi yönde değil, çünkü kimi sevsem yada sevmeye çalışsam canımız yanıyor. Bu konunun daha da derinine inip halletmeliyim. Ama birisiyle değil. Mümkünse yalnız başıma. Bu sefer en azından çözmek için yalnız başıma.

Ses.420

Neredeyse 1 aydır falan aklımda olmasına rağmen yazacak enerjiyi ve ilginçliği bulamadım hayatımda. O yüzden sessiz sedasız ıssız ilgisiz kaldı buralar. Hala da pek yok, o yüzden zorla da olsa bişeyler yazmak istedim ve becerdim. En azından mevzudan bahsederek.

An 2

Bıçak izi bir anlık rüzgar
Ruhun sızısı bir damla nefes
Huzurun sesi bir yudum an
Gözlerinden akıyor yaşanmayan
Kirpiklerinden süzülüyor
Sesinden arınıyor
Ellerinden ulaşıyor
Saçlarına dolanıyor
Bana birikiyor

An

Kapalı gözlerden sızan sıcaklık ve ışı
Dudağının yanağına yayıldığı o an
Burnunun aldığı o derin soğuk nefes
Umduğun ile bulduğunun derdi
Geç kalışların, en büyük armağanın

Ses.419

Gece Bildirgesi

Keyfim yerinde arkadaşım. Kısa süreli düşüşler yaşasam da yerinde. Arkadaşlarımla aram iyi, hayatım iyileşiyor (belim), yaptığım müzikleri artık dünyalar kadar çok seslerle kaydediyorum (kaydedebiliyorum) falan. Mutluyum. Meşgulüm. Heyecanlıyım. Bu saatte bile. Çok uyumasam da iyiyim.

---

Ahlakın getirdiği yaptırımları saymazsak, hiç olmadığım kadar da pis ve kirliyim.

Ses.418

Hatırlamaya başladığım andan itibaren kızarmaya başlayan burnum ve ağırlaşmaya başlayan göz kapaklarım bana ısrarlar "Uyu" der gibi. Fakat ben uyumaktansa daha başka şeyler yapmaya başladım. Daha da fazla hatırlamaya başladım seni mesela. "İyi uyu" - "Sen de Alus". Son gerçek, derinden ve kendimiz olarak dialoglarımız birbirimize söylediğimiz. Acıklı, hüzünlü. Kişiliğime dair ne varsa bir köşeye ittiğimi varsayarsak, özledim seni yav. Baya. Hani en saf olabilecek hissiyat ile özledim. Senin oluşabilecek ( ve oluşturmakta da baya başarılı olduğun ) her hangi bir problemin ile alakalı konuşmayı, onu senden almaya çalışmayı, üzülmeni engellemeye çalışmayı, ağladığında göz yaşlarını silmeyi, seni güldürmeyi, seni ısıtmayı. Önceden bunlar çok doğal ve olağan şekilde varken hayatımızda, şimdi kendimi çıkartabilirsem kendimden var olabilecek şeyler. Çok acıklı değil mi? Peki kendimi çıkartabilecek miyim? Mümkün değil. Belki sen de üzülüyorsundur görüşemiyoruz diye, belki sen de bana söylediğin gibi cidden hayatında beni istiyorsundur, hala. Bunlar olumlu yönde asla değişmeyecek şeyler ne yazıkki. Ama ben yine de seni özledim, kokunu, burnunu, tenini, kirpiklerini, nefesini. Ve ne olacak biliyor musun, yarın olduğunda, günlük rutinler arasında kaybolacak bu özlemim. Bu daha da acı.


---

"Ve bu ihtimaller, çok ümit bağladığımız ışıklardır."